Oorlog en vrede

Opeens beelden van tanks die door straten rijden, Nederland stuurt wapens op, mensen zijn op de vlucht voor oorlogsgeweld. Het (jeugd)journaal gaat eigenlijk nergens anders over. Ook kinderen krijgen veel mee van deze oorlog. Via televisie, social media, en/of doordat zij gesprekken opvangen tussen volwassenen. Veel kinderen zitten met vragen, of kunnen er bijvoorbeeld niet goed van slapen. Ik krijg vragen over het beschermen van kinderen tegen al deze berichtgeving. Zodat zij dit niet mee hoeven te maken. Dat is op zich een mooie gedachte, maar is het passend en haalbaar?
Het nieuws is overal, waarschijnlijk hoort je kind over Oekraïne, Rusland en de oorlog via zijn telefoon, de televisie, vriendjes, of vangt het bijvoorbeeld (flarden van) een gesprek op op het schoolplein. 
Belangrijk is om het nieuws te duiden voor kinderen; de stroom informatie samen een plekje geven. Kijk samen naar het jeugdjournaal, leg uit, probeer vragen van je kind(eren) zo goed mogelijk te beantwoorden. Je mag ook zeggen dat je het niet weet, je kunt niet alles weten. Door een open gesprek te voeren kun je gevoelens van onveiligheid wegnemen bij je kind.
Wie weet ontstaat er door erover praten ook juist wel iets mooiers: "kunnen we helpen?" Ga samen op zoek naar hulporganisaties, wat kunnen jullie doneren? Veel acties zijn opgezet om kleding, speelgoed en spullen in te zamelen. Juist door te ervaren hoe het anders kan zijn, iets voor een ander doen, wat kun je missen, meeleven met de ander wordt de stap naar vrede steeds kleiner. Vrede begint bij elkaar zien en helpen, hoe jonger we dat inzien hoe groter de kans op vrede in deze wereld. 

Misschien heb je na het lezen toch nog vragen: bijvoorbeeld specifiek over angsten bij jouw kind, niet meer kunnen slapen, paniekerig zijn. Je wil graag op de juiste manier ondersteunen, maar soms weet je niet goed hoe. Ik wil je daar graag bij helpen. Boek een gratis adviesgesprek met mij via www.bureaugoal.nl

3, 2, 1 .....

 Ontploffingsgevaar!

"En dan zomaar, ben ik zo boos - ik ga schreeuwen, slaan, schoppen." Het kind vertelt mij wat er gebeurde afgelopen woensdag op het schoolplein. Opeens een boze bui, hij lijkt uit het niks te komen. Later, na de boze is het kind vaak verdrietig/boos op zichzelf dat dit gebeurd is. Ook bijvoorbeeld omdat er is iets stuk is gegaan, of het kind heeft pijn. Erover napraten en aangeven dat dit niet leuk is, helpt vaak niet genoeg om de bui te voorkomen de volgende keer. Hoe kun je die bui nu wel voorkomen? Hoe kun je dit anders aanpakken?

Hoe fijn zou het zijn als het je kind lukt om tot 10 te tellen, aan te geven dat er iets aan de hand is, dan wel een paar minuten boos zijn, oplossen en weer lekker verder spelen? Hieronder lees je hoe.

Ik pak een groot vel papier voor het kind: “Als we jouw boos zijn vergelijken met een vulkaanuitbarsting...” Ik pak stiften en kleurpotloden. "Kun jij een vulkaan tekenen?" Enthousiast gaat het kind aan de slag, een grote vulkaanuitbarsting verschijnt op het vel. Ik kleur mee: helemaal onder aan de vulkaan maak ik het groen: gras, bloemen, een boom. Grote (rook)wolken verschijnen boven de vulkaan. "Wow, dat lijkt echt op een grote uitbarsting!" De stromen oranje lava lopen over het papier. Ik begin uit te leggen, het groen beneden aan de vulkaan, daar is het nog gezellig, spelen we fijn samen en doen we leuke dingen. Dan gebeurt er iets waardoor het in de vulkaan gaat borrelen" (ik teken belletjes in de vulkaan), het kind begint te vertellen: "Als het niet eerlijk gaat, als ik iets niet mag doen." Ja, precies dat! Dat is dan oranje. "Als het lang genoeg borrelt, zonder oplossing, dan komt de vulkaan uitbarsting! Grote stukken steen vliegen door de lucht, rode knallen en zwarte wolken komen uit de vulkaan: Het is niet meer gezellig." Het kind kijkt naar de tekening en begint direct te knikken, "zo gaat dat ja!" Oke, en hoe kunnen we er nu voor zorgen dat die vulkaan in jouw buik niet uitbarst? Samen diep nadenken: Bijvoorbeeld: even weglopen, stop hou op zeggen,  samen iets anders leuks verzinnen om te doen, naar een volwassene toe gaan, ..... Ik schrijf aan de zijkant alle goede ideeën op.
Soms barst de vulkaan toch uit, wat kunnen we dan doen? Bijvoorbeeld: grote wolken in je mond blazen 3x heel hard de vulkaan uit; je bedenkt je dat er een groot ijsblok in je buik zit, die dooft de vulkaan, ......

Zo hebben we een overzicht wat er gebeurt in kindertaal. Je kind kan beter begrijpen wat er gebeurt en kan oefenen met dit benoemen. Zo wordt het snel weer “groen”. De oplossingen die je samen verzint kun je als reminder aangeven bij je kind. Hang het vel papier op een duidelijk zichtbare plek op in de woonkamer. Zo kan het kind hier nog even op terug kijken.

Misschien heb je na het lezen toch nog vragen; bijvoorbeeld over jouw aanpak thuis, over de reacties van je kind of het gedrag van je kind. Soms reageert je kind alsnog op een manier die je echt niet begrijpt, maar wel graag wil begrijpen. Ik wil je daar graag bij helpen. Boek een gratis adviesgesprek met mij via www.bureaugoal.nl

Schoenen

 Ja schoenen. 'Wat wil je daar nu over vertellen?' Hoor ik je denken. Het is meer, schoenen kunnen je heel wat vertellen. Daar kwam ik achter, ze staan zo netjes op een rijtje op de mat. Groot en klein, met of zonder klittenband. De kleine schoentjes zijn bruin van het zand; dat geeft niet, ik zie het koppie van onze kleine man nog voor me hoe hij lachend van de glijbaan in het zand dook. Dat vond ik even belangrijker dan die schoenen. 

Mijn sneaker schoenen, die ernaast staan op de mat, zijn zo gevormd dat ik er in kan schieten. Als ik 's ochtends de kippen eten geef, of naar de supermarkt nog even snel moet. Ook staan er grote werkschoenen van mijn vriend. Zodat die voeten veilig weggestopt zijn voor rondslingerende (scherpe) spullen. En eigenlijk was dat het, al maanden zijn het deze schoenen. Deze schoenen op de mat. Tot onze kleine man vanmorgen mijn kledingkast open trok. Hij begon te glunderen: een mooi paar hakken lag onderin de kast. Voor een avondje uit, feestje of zoiets dat ik bijna vergeten was door corona.
Mijn peuter laat zich niet tegen houden, hij pakt een hak en komt lachend naar mij toe: 'Mammmmmma!'. 'Ja, dat klopt, dat is de schoen van mamma, zet maar weer in de kast', hoor ik mijzelf zeggen. Daar is hij het niet mee eens, hij hurkt bij mijn voet en zegt nog eens 'mamma', wijzend op de schoen en mijn voet. Dan bedenk ik me, waarom ook niet? Ik til mijn voet op, en ik krijg de schoen aan mijn voet. Snel wordt er terug gerend naar de kast, de andere schoen gaat ook aan. Daar sta ik, op mijn hakjes voor de spiegel. Er wordt geklapt en 'woeoeoee' geroepen. Ik draai een rondje. Wat vieren we vandaag? 'Kom, kleine vent, we gaan samen beneden ons feestje bouwen. Proosten op gelukkig gezond!!'

Met frisse moed

 het nieuwe jaar tegemoet. Maar wacht, wel nog even dit plannen en dat regelen, zorgverzekering, oliebollen en een stevig ontbijt (tegen de hoofdpijn?). Nog even snel...
En zo gauw het '22 heet, dan gebeurt dat niet meer, dan ben ik mijn zen-zelf, op tijd en weet overal een oplossing voor. Het voelt toch een beetje magisch, een nieuw jaar. Dat betekent dan ook een nieuwe ik. Je blijkt al snel stiekem niet zo nieuw, en toch een beetje in patronen gesleten... De omgeving vraagt van alles van je, jahaaaa. Je reactie gaat via de snelweg in je hoofd: zoals je meestal (snel) reageert. Al die afslagen die je je had voorgenomen wel te nemen verdwijnen langzaam. In het oude jaar daar even bij stil staan, en hoe doe ik dat dan anders? Van to do - naar to be. Dat is de succes methode: dat to do lijstje is en blijft er toch stiekem wel een beetje, maar kan het veranderen in to be? Het huishouden doen met de kleine samen, dan gaan de sokken wel 1 voor 1 de was in, maar het is zoveel gezelliger, en direct mindful. In het moment zijn geeft je hoofd en lijf rust en tijd. Daarnaast nog nooit zo'n spontane positieve reactie ontvangen (WOW, mammmaaaa!) na het schoonmaken van de (badkamer)spiegel!

O, kom er eens kijken

wat ik in mijn schoentje vind... Krijgen, dat is zo leuk, scheuren met het papier, welke verrassing zit eronder? Maar eigenlijk is het geven ook wel heel leuk: het koppie van de kleine (of grote) zien; scheuren, wat zit er onder het papier? Wauw, dat is mooi; wil je ook met ....? Geven en delen, stiekem nog mooier dan krijgen. Dat terwijl de hele decembermaand voor kinderen in het teken staat van "krijgen".
Leren delen en dat geluk ervaren, misschien juist iets om nu te doen? En hoe dan?
Samen oefenen, bijvoorbeeld met iets lekkers uitdelen: het kind heeft 'veel' en laat het andere kinderen/opa en oma/de knuffels ook wat geven. Geef hierbij het gevoel aan van de ander: dat vindt ... lekker, of spelen met jouw pop/bal/trein vindt ... erg leuk. Samen spelen, samen delen. Het is leuk en gezellig om samen met hetzelfde te spelen. Kijk vanaf een afstandje hoe het loopt, grijp niet direct in - vaak komen kinderen samen tot een compromis. Houd wel in de gaten dat de ander niet de hele middag met het speelgoed speelt, laat je kind ervaren dat het het speelgoed ook weer terugkrijgt na een tijdje. 
Als je kind een bepaald speelgoed echt niet wil delen, dan mag dat ook. Nee = nee; kijk samen waar de kinderen wel mee kunnen spelen. Dat was gezellig!

Samen geven en delen; Sinterklaas ondersteunen?

https://kinderhulp.nl/wat-wij-doen/actie-pepernoot/

https://www.sintvoorieder1.nl/

https://sinterklaaskapoentje.org/

https://www.humanitas.nl/programmas/sinterklaasactie/

en natuurlijk lokale inzamelacties :) 

Er was eens ...

op een grote paddenstoel, rood met witte stippen.... Zat kabouter, reus, heks, prins(es), ze doen allemaal mee in de verschillende sprookjes. Voor kinderen leuk om jezelf in te verliezen, die grote fantasie wereld waarin alles kan. Spannend, loopt het goed af, fijn om bij weg te dromen. En ook, een manier om juist de wereld om je heen beter te leren kennen.
In sprookjes zijn tegenstellingen heel duidelijk neergezet, goed en kwaad, gehoorzaam en stout zijn, hard werken en lui zijn. Beiden zijn heel normaal, het wordt neergezet als gegeven. Hierdoor kunnen kinderen goed de verschillen leren begrijpen, wat is het één, wat is het ander? De hoofdpersoon doet hard zijn best, vecht, komt op voor zichzelf, het verhaal wordt spannend, en loopt daarna goed af.
Even uit de wereld en in de fantasie stappen, en stiekem, ook leren om voor jezelf op te komen!

Inspiratie: www.sprookjesfestival.nl 

Huisje, boompje, beestje

 ach, wat lief! Even aaien, heerlijk zacht. Wat een leuk beestje. Ik heb toen ik klein was een konijn, cavia, en later een hond gehad. Nu hebben we vissen, en sinds een paar weken: 3 kippen.
Gezellig getok, tok, tok in de achtertuin, verse eitjes... De kleine man is dol op de beestjes.

Het maakt eigenlijk niet zo veel uit welk (huis)dier er in de buurt is, het hebben van een huisdier leert een kind veel. Zachtjes aaien, dat is fijn! Ten eerste het verantwoordelijkheidsgevoel. Zorgen voor het beestje, opruimen, mee naar buiten. Het beestje is van jou afhankelijk, en wat voelt het goed als die blij is. Dat geeft direct zelfvertrouwen, ik kan het! Ook een maatje dat er onvoorwaardelijk voor je is. Het zorgt direct voor minder stress. Samen lekker spelen en knuffelen.

Voor mijzelf ook direct oefenen, want stiekem vind ik kippen maar enge pikkers... Sinds kort durf ik ze uit mijn hand te laten eten.