2+1+2+0+1+1+ ..... optellen, normscores uitrekenen, percentiel bepalen. Het liefst doe ik de begeleiding, veel interessanter dan het afnemen van onderzoek. Strakke handleiding, scores berekenen en veel getallen. Op basis daarvan een advies uitspreken. Persoonlijk ben ik liever aan de slag, op pad met het kind. De jongere verder helpen, oplossingen bedenken, samen eruit komen. Maar nu is het toch even meer binnen zitten en scores uitrekenen, verslagen schrijven. Soms blijf ik hangen en staar dan naar buiten, lekker zonnetje, kan ik niet even...
Ik probeer me weer te focussen. Dit kind werd aangemeld omdat het 'zo lastig is in de klas, altijd aan het klieren is'. Na wat rekenen blijkt dat het kind boven de 135 scoort op de intelligentietest. Misschien is het niet echt klieren, meer vervelen - dit kind weet denk ik niet goed hoe hij het aan moet pakken. Ik kan hem daar wel bij helpen, daarnaast een gesprekje op school dat zorgt voor meer duidelijkheid.
Het volgende kind werd aangemeld omdat 'er steeds ruzie was met leeftijdgenoten. Samen spelen lukt niet. Zij deed het steeds.' Bij een opdracht over gevoelens (een meisje kijkt blij maar heeft een wond op haar been en een gescheurde broek) snapt dit meisje niet wat er aan de hand is. "Hoe kan dat nu?" Iets voelen en iets anders laten zien in je gezicht.... Bij de analyse snap ik het gedrag van dit meisje steeds beter. Eigen gevoelens zien en begrijpen is nog lastig voor haar, dit bij de ander zien is helemaal een opgave. Haar hierin begeleiden en de omgeving uitleg geven kan hen verder helpen.
Met deze inzichten kan ik goed aan de slag, samen met het kind en de omgeving verder, oplossingen bedenken en er samen uitkomen! Zo kan onderzoek mooi ondersteunen richting begeleiding.
