Interessante
bespreking gehad bij de gemeente Hattem. Bij het inzetten van een interventie
bij jongeren wordt vaak vanuit leer-theoretisch perspectief gekeken. Wat moet
er anders? Dat wordt beloond of juist bestraft. Dit is de gebruikelijke
methode, maar is dit ook de beste methode? Inmiddels vergoed de gemeente ook
therapie vanuit de dynamisch systeem theorie.
Het
werken met Emerging Body Language (EBL) is anders dan ik verwachtte. Er wordt
niet volgens een vast protocol gewerkt. De theorie gaat er van uit dat
processen niet lineair verlopen. Ieder mens is een dynamisch systeem, er zijn
altijd schommelingen die aangepast worden binnen het lichaam. Bij deze
interventie methode wordt niet naar het ‘wat’, maar naar het ‘hoe’ gekeken. Met
‘wat’ wordt hier bedoeld: wat moet er worden geleerd, de inhoud (dit is de leer
theoretische invalshoek). Met ‘hoe’ wordt hier bedoeld: hoe wordt het geleerd,
de manier waarop geleerd wordt. EBL is niet taakgericht, maar relatie gericht.
Het doel is onbelangrijk, de weg er naartoe geeft de waarde aan van het leren.
Je werkt vanuit de kwaliteiten die de jongere bezit. Ik sluit aan bij de
jongere, vanuit de relatie die ontstaat tussen ons leren we van elkaar, dit is
namelijk een natuurlijke wijze van elkaar iets leren. Het leren gaat vanzelf.
Ik sta niet boven de cliënt, maar naast de cliënt. Het is niet “ik leer jou
iets, want jij kan het niet”, maar “wij leren elkaar iets nieuws, iets dat we
voorheen niet konden.” Als een kind moeite heeft met gangbare behandelingen, is
werken vanuit EBL een prima oplossing. Kijk eens vanuit een andere invalshoek
naar een kind.
