Ik wilde graag tekenen en dan ook nog eens met dit meisje op
hetzelfde blad. Dat was voor haar reden om heel bedenkelijk te kijken, ‘je hebt
toch altijd je eigen tekening?’ Maar na een aarzeling was het goed. We begonnen
samen, ze wilde ons tekenen, ik maakte een bloem. Tja, die zag er niet zo uit
als de bloem in de tuin. “Het moet precies zo als in het echt. Dus dit is
fout.” Ze pakt een gum en begint met het uitgummen van mijn net getekende
bloem. Ik kijk haar sip aan, want ik kan ook niet zo goed tekenen, maar vind
het wel leuk. “Moet het precies zo zijn als in het echt? Of is het goed als je
ziet wat het moet zijn?” vraag ik haar. Ze stopt met gummen en kijkt me aan. Ik
zie de tandwieltjes draaien in haar hoofd. Zo heeft ze er nog niet over
nagedacht. Ik laat de stilte nog even duren. Dan zegt ze dat dat eigenlijk ook
wel kan. Misschien is het wel goed als we weten wat het is. Ook zij kan de
bloem namelijk niet precies natekenen. Ik lach, dat is fijn. Ik teken opnieuw
de bloem. Paars erbij die kleur vind ik
mooi. Dan wil ik ook wel met haar meetekenen, we tekenen onszelf, hoe zie ik
eruit? Wat is hetzelfde als bij jou? Ik zie twee keer bruine haren. Wat is anders
dan bij jou? Dat is leuk, soms is het hetzelfde en soms is het een beetje
anders!