Fijne feestdagen!

The most wonderful time of the year, stilstaan bij de mensen die je dierbaar zijn. Vieren dat we samen zijn, warm, gelukkig en in vrede. Ik hoop dat we ons kunnen realiseren hoe goed we het hebben, dat iedereen één ander persoon blij kan maken - hier begint vrede op aarde. Als je je gewaardeerd voelt, voel je je snel goed. Stop met over anderen praten, begin om met anderen te praten. Daarnaast, zoals Loesje zo mooi aangaf afgelopen jaar: "zeggen wat je denkt kan ook iets aardigs zijn" - daar sluit ik mij volledig bij aan.
Ik wil iedereen een liefdevolle kerst en een geweldig nieuwjaar toewensen! Mijn goede voornemen is om hierbij voor gezinnen het steuntje in de rug te zijn om te helpen dat te bereiken!

"Ik lust het allemaal niet",

zegt ze tegen mij, "geen fruit en ook geen groente". Ik kijk haar even verbaasd aan, er is zoveel keus. Er zijn zoveel verschillende soorten groenten en fruit. We praten verder over wat precies, gaat het om de structuur, wat vrienden wel of niet eten, de geur ervan, de vorm. Dat maakt allemaal niet uit, het is de smaak. Wel noemt ze een paar soorten fruit op waarvan de smaak het 'minst erg' is. Laten we daar mee beginnen: hoe maken we dat leuker?
Kaneel en suiker op je appel, de banaan door de yoghurt heen en peer in chocolade dopen. Maak het gezelliger door het ook goed te laten klinken: snoep tomaatjes, courgette koekjes. We kunnen samen bakken, samen gaan koken. Proef jij voor?
Dat klinkt wel goed!
Andere aanpak is om te bespreken waarvoor het goed is om fruit te eten. Als het kan aansluiten bij interesses van het kind: je krijgt er glanzende haren van; je kan beter opletten in de klas; je krijgt er een mooie huid van; huiswerk maken gaat beter, omdat je er goed van kunt nadenken; je hebt een betere weerstand (ik ben steeds verkouden! - groente en fruit kunnen je goed helpen!); .....
Wat vooral belangrijk is, is om de druk van 'gezond' er wat af te halen, het moeten eten. Hoe harder de ouder JA zegt hoe harder het kind NEE zegt. Het is een interessant middel voor kinderen om de ouder(s) mee te frustreren. Zo ontstaat er steeds meer spanning omtrent eten en wordt het steeds moeilijker. Probeer voor jezelf de rust te bewaren en kijk hoe je gezellig samen kunt eten. Meestal komt het dan vanzelf!

Vallen is niet erg,

blijven liggen wel. Een leuke omdenker - denken in oplossingen en niet in problemen. Kinderen kijken mij soms heel verschrikt aan als ze een fout hebben gemaakt. Ik leg dan uit: hoe kan ik je nog iets leren als je alles al helemaal goed kunt? Toch is het opstaan soms moeilijker dan we denken. In ons hoofd maken we het zo groot dat blijven liggen fijner lijkt. Je hoofd raakt vol en je komt bijna niet meer uit de chaos. Voor je binnen(ste) is het dan goed om naar buiten te gaan. In de herfst(vakantie) een grote boswandeling maken, dikke jas aan en gaan! Lekker uitwaaien, kastanjes verzamelen, genieten van de kleuren in de natuur en gedachten laten wegwaaien. Waar maakte ik mij zo druk om, hoezo leek blijven liggen beter dan proberen op te staan? De frisse wind in je neus, krakende bladeren onder je voeten en de goede ideeën volgen al snel. Thuis leuke herfstpoppetjes maken, of een herfststukje, genieten van een kop met pompoensoep. Samen zijn en rust in je hoofd.

Beweeg en beweging

Meer bewegen, een uur per dag voor kinderen, hoe in te vullen? Advies van de Nederlandse Sportraad, Onderwijsraad en de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving geeft aan op school. Telefoon aan de kant en gaaaaaan. Spelmateriaal uit het hok halen, wat  kunnen we hier ook alweer allemaal mee doen? Ook thuis kunnen we oefenen: welke spellen deden we zelf vroeger? Leg de telefoon aan de kant en speel mee! Als inspiratie toch lastig is, er zijn via google allerlei tips te vinden: "iemand is hem, niemand is hem" of een hinkelbaan maken met stoepkrijt, "Anne-Maria koekoek" .... Weet je nog? Goed voorbeeld doet goed volgen! Vanuit samen bewegen leren we elkaar beter kennen en kunnen we steeds meer. Elkaar beter helpen, beter begrijpen en zoeken naar oplossingen. Wat vind ik leuk? Wat vindt de ander leuk? Hoe pakken we dat aan? Door doen ontwikkelen we onszelf en dit geldt zeker voor kinderen!

Ik kan het (zelf)!

Let goed op, je moet alle poppetjes neerzetten - maar wel op een slimme plek. Verkenners, de kapitein, een spion, ja en de vlag. Vandaag leer ik Stratego spelen van een jongen. Ik oefen met hem hoe hij 'heel erg boos worden' in de hand kan houden. Hij oefent met mij Stratego. Op deze manier kunnen we oefenen terwijl we een spel spelen. Oefenen zodat hij zichzelf kan helpen, een oplossing weet voor als hij heel boos wordt.  Dan kan hij het zelf.
Vaak krijg ik te horen dat ik zulke goede oplossingen weet, dat mijn hulp ervoor zorgt dat het weer gezellig is thuis, dat het goed gaat op school. Of dat het kind weer gelukkig is, voor zichzelf op kan komen. Erg mooie complimenten, maar ik wil ze graag nuanceren. Uiteindelijk is het kind namelijk degene die het anders aanpakt, die achter een fijnere oplossing komt, die ervoor zorgt dat het zich goed voelt. Ik geef een steuntje in de rug, en probeer kinderen op de goede weg te zetten, zodat zij zelf bij de oplossing kunnen komen en zeggen: Ik kan het! Erachter komen dat je het zelf kan is erg belangrijk en zorgt bij iedereen voor een goed gevoel. Je competent voelen.
De beroepsvereniging van orthopedagogen is een campagne hierover gestart, voor meer informatie ga naar: ikkanhet.nl

Vakantie!

Buiten spelen, uitslapen, dagje weg, extra lang gamen... Maar ook: ik weet niet wat ik moet dooeeeen in de zomervakantie. Een meisje leerde mij de "doe-dobbelsteen". 'Knutsel samen een dobbelsteen waar je zes activiteiten op schrijft / tekent. Gooi en dat gaan we doen!'
Samen afspraken maken, aardig zijn tegen elkaar, luisteren. Met sommige kinderen heb ik de afspraak gemaakt om hier zelf mee te oefenen in de vakantie, als er iets is kunnen ze bellen. Bij andere kinderen kom ik wel langs in de vakantie. Verder oefenen met wat lastig is, zoals samen oefenen met de ov-reis maken naar de school. Hoe werkt die kaart? Aan wie kan ik het vragen als ik het niet meer weet? Oefenen met emoties, hoe voelt iemand zich? Wat kun je doen als je je verdrietig voelt? 'Denk aan leuke dingen die gebeurd zijn!' Wat wil ik en wat wil jij? Hoe kunnen we een goede oplossing bedenken? 'Ik wil graag memory doen, maar hij wil een puzzle maken. Zullen we eerst een puzzle maken en daarna memory doen?' 'Ik voel me niet fijn, ik ga even zitten en haal vijf keer diep adem'. 'De thermometer van BOOS gaat omhoog, ik ga staan en veeg de boze gedachten uit mijn hoofd.' Ik probeer aan te sluiten bij de cliënt, of juist iets anders te doen. Ik voeg wat toe aan het contact of ik blijf rustig zitten om te kijken wat er gebeurt. Precies zo, dat het kind kan zeggen: 'Ik kan het!'

Snelle roltrap

"Soms lukt het helemaal niet zo goed", vertelt het jongetje naast mij aan tafel. "Ik probeer die som te maken en ik krijg het niet voor elkaar. Dan zie ik buiten iets, of kletsen er andere kinderen of moet ik ineens aan dat speelgoed poppetje denken." Samen zijn we aan het tekenen. We tekenen een groot hoofd. "Wat zit er allemaal in?", vraag ik hem. Hij begint te tekenen en vertellen: "Nou de som zit erin, helemaal door elkaar, de meester die streng kijkt en zegt dat ik moet beginnen, en een band. Het is een soort roltrap waar op elke tree dingen staan waar ik aan moet denken. M'n voetbal die lek is, mijn lievelingsknuffel, andere kinderen die niet willen spelen met mij, het glow in de dark popje. Die roltrap gaat steeds sneller lopen en er komen steeds meer spullen op, wat ik allemaal niet weet wat ik moet." Wauw, wat een uitleg krijg ik van deze jongen. "Dan is het wel heel moeilijk om de som te maken!" Ik help hem met het maken van een STOPknop, die zit op elke roltrap. Hij duwt de knop in en streng zegt hij dan tegen de spullen "Jullie gaan naar huis en meteen stoeltje rust doen!" Stoeltje rust is een oefening die jezelf rust kan geven, deze jongen oefent er zelf ook mee. Met een grote glimlach kijkt hij me aan "Pfieuw, nu kan ik zélf de som maken!"

Scoren

2+1+2+0+1+1+ ..... optellen, normscores uitrekenen, percentiel bepalen. Het liefst doe ik de begeleiding, veel interessanter dan het afnemen van onderzoek. Strakke handleiding, scores berekenen en veel getallen. Op basis daarvan een advies uitspreken. Persoonlijk ben ik liever aan de slag, op pad met het kind. De jongere verder helpen, oplossingen bedenken, samen eruit komen. Maar nu is het toch even meer binnen zitten en scores uitrekenen, verslagen schrijven. Soms blijf ik hangen en staar dan naar buiten, lekker zonnetje, kan ik niet even...
Ik probeer me weer te focussen. Dit kind werd aangemeld omdat het 'zo lastig is in de klas, altijd aan het klieren is'. Na wat rekenen blijkt dat het kind boven de 135 scoort op de intelligentietest. Misschien is het niet echt klieren, meer vervelen - dit kind weet denk ik niet goed hoe hij het aan moet pakken. Ik kan hem daar wel bij helpen, daarnaast een gesprekje op school dat zorgt voor meer duidelijkheid.
Het volgende kind werd aangemeld omdat 'er steeds ruzie was met leeftijdgenoten. Samen spelen lukt niet. Zij deed het steeds.' Bij een opdracht over gevoelens (een meisje kijkt blij maar heeft een wond op haar been en een gescheurde broek) snapt dit meisje niet wat er aan de hand is. "Hoe kan dat nu?" Iets voelen en iets anders laten zien in je gezicht.... Bij de analyse snap ik het gedrag van dit meisje steeds beter. Eigen gevoelens zien en begrijpen is nog lastig voor haar, dit bij de ander zien is helemaal een opgave. Haar hierin begeleiden en de omgeving uitleg geven kan hen verder helpen.
Met deze inzichten kan ik goed aan de slag, samen met het kind en de omgeving verder, oplossingen bedenken en er samen uitkomen! Zo kan onderzoek mooi ondersteunen richting begeleiding.

samen DOEN

Vaak vertellen we wat het kind moet doen, of leren we het kind wat deze moet doen. Meestal gebeurt dan niet wat je wil. "Hij luistert niet"; "zij kiest haar eigen pad"; "ik heb het al honderd keer gezegd". Hoe kan ik wel doordringen tot mijn kind?
Ik vond op internet een mooie quote: 'vertel het me, en ik vergeet het, leer het me en ik onthoud het misschien, betrek me en ik leer' (Benjamin Franklin). Naar mijn idee wil deze Amerikaanse president duidelijk maken dat eenrichtingsverkeer vaak niet werkt. Bij zeggen en leren krijg je vooral veel input. Als je betrokken wordt dan kun je meedenken.
Doordat je betrokken wordt krijg je een groter gevoel van autonomie en verantwoordelijkheid. Je wordt aan het denken gezet. Ook bij kinderen heeft dit een positief effect, en misschien komen er wel hele leuke oplossingen uit een overleg!
Om uit te proberen als je onenigheid hebt met je kind, ga op een rustig moment samen zitten en geef aan: 'kun je me helpen met oplossen? Steeds gebeurt .... en ik weet niet hoe ik duidelijk kan maken dat ik dat niet leuk vind. Wat zou goed zijn voor pappa/mamma om te doen?

(Aan)Voelen

Als je je best maar hebt gedaan. Dan is het niet erg dat het niet gelukt is. Maar vaak lijkt het dat dat niet (goed) genoeg is. Hard werken, door werken en nog harder werken om je doel te bereiken. Of misschien niet je eigen doel, maar de druk die je vanuit een ander voelt. Wat je zelf voelt kun je aan de kant schuiven. Maar is dit wel een goed idee? Soms kun je best even negeren wat je voelt, maar op langere termijn loop je zo jezelf voorbij. Volgens het CBS zijn er in Nederland nu al 100.000 mensen van onder de 35 met een burn-out. Opgebrand. Geef jezelf de regie terug, houd je hoofd koel!
Met kinderen/jongeren oefen ik hier ook veel mee. Eerst bedenken wat je zelf wilt: wat vind ik belangrijk? Wat wil ik anders doen? Hierna oefenen om je eigen doelen te bereiken. Bij oefenen hoort ook rust, een pauze. Je hoofd leegmaken. Fluister je zorgen in je hand en gooi ze het raam uit, schrijf je zorgen op papier en verscheur het. Haal een frisse neus, ga minstens een half uur naar buiten.
En bedenk helpende gedachten voor als je hoofd toch even op hol slaat in het negatieve:
Je bent goed genoeg. Je doet je best. Niet perfect is ook oké !

doelen stellen

Aan het begin van het behandelingstraject ga ik altijd even zitten met de cliënt, en vraag wat er goed gaat, hierna vraag ik wat er niet goed gaat en vervolgens geef ik aan dat we samen gaan bedenken: en wat nu? Zo komen er bijna altijd doelen uitrollen waar ook het kind achter staat. Een mooi begin voor behandeling! Pas wilde ik bij een cliënt afsluiten, het gaat erg goed met haar, mijns inziens heeft ze grote stappen gezet en lukt het haar nu om haar angst te reguleren zodat zij naar school durft. Het meisje zelf vindt dat het heel goed met haar gaat. Wel gaf ze aan dat ze 'nog niet klaar was'. Ik snapte even niet zo goed wat ze bedoelde. Ze gaf aan dat ze samen met vriendinnen nieuwe doelen had opgesteld: vaker wat zeggen tegen onbekenden, elke dag een grapje maken, elke dag drie complimenten aan anderen geven, ... 'Net zoals wij dat samen deden, zodat het steeds een beetje beter gaat.' Wat mooi dat ze dat zelf zo oppakt, een meisje van 16 die de inhoud van zelfhulpboeken zelf heeft uitgedacht! Wel waarschuw ik haar voor het hoog leggen van de lat. Hoeveel verwacht je van jezelf? Wat mooi om zo verder te kunnen praten!

Goede voornemens

Vol goede moed beginnen aan het nieuwe jaar; mijn goede voornemen om nog meer kinderen, jongeren en hun ouders op (de positieve) weg te helpen, de steun in de rug te geven die ze nodig hebben. Wat zijn jouw goede voornemens? Veel mensen maken een lijstje. De valkuil bij goede voornemens is vaak dat het:

- te groot is,
- alleen gaat om wat niet meer mag,
- je steeds in het presteren in plaats van oefenen zit.
Beter is om:
- tussen doelen te maken naar je hoofddoel toe,
- positief te formuleren (geen niet in het voornemen),
- oefenen ook mee te nemen. Het is belangrijk om te blijven ontwikkelen, te blijven leren.

Leren en oefenen bijvoorbeeld door je te laten inspireren door TED talks. Ik zag een TED talk van Eduardo Briceno over "hoe je beter kunt worden in de dingen die je belangrijk vindt". Eduardo noemt dat we vrijwel continue in de presteer modus zitten, beter is om ook een oefenzone te creëren. Hierin mag je fouten maken, kun je verbeteren. Vervolgens kun je dit laten zien op het moment dat het om presteren gaat. Door jezelf de mogelijkheid te gunnen om te leren kun je op lange termijn beter presteren.