"En dan zomaar, ben ik zo boos - ik ga schreeuwen, slaan, schoppen." En later, na de woede uitbarsting is het kind vaak verdrietig/boos op zichzelf dat het gebeurd is. Erover napraten en aangeven dat dit niet leuk is, helpt vaak niet genoeg om de uitbarsting voor de volgende keer te voorkomen. Kunnen we de uitbarsting ook meer letterlijk nemen?
Als we vergelijken met een vulkaanuitbarsting... Ik pak stiften, verf, kleurpotloden, waskrijtjes en een vel papier. "Kun jij een vulkaan tekenen?" Enthousiast gaat het kind aan de slag, een grote vulkaanuitbarsting verschijnt op het vel. Ik kleur mee: helemaal onder aan de vulkaan maak ik gras, bloemen, een boom. Grote (rook)wolken verschijnen boven de vulkaan. "Wow, dat lijkt echt op een grote uitbarsting!" Ik begin uit te leggen, het groen beneden aan de vulkaan, daar is het nog gezellig, spelen we fijn samen en doen we leuke dingen. Dan gebeurt er iets waardoor het in de vulkaan gaat borrelen" (ik teken belletjes in de vulkaan), het kind begint te vertellen: "Als het niet eerlijk gaat, als ik iets niet mag doen." "Als het lang genoeg borrelt, zonder oplossing, dan komt de vulkaan uitbarsting! Grote stukken steen vliegen door de lucht, lava stroomt naar het gras toe. Het is niet meer gezellig." Het kind kijkt naar de tekening en begint direct te knikken, "zo gaat dat ja!" Oke, en hoe kunnen we er nu voor zorgen dat die vulkaan in jouw buik niet uitbarst? Samen diep nadenken: Bijvoorbeeld: even weglopen, stop hou op zeggen, samen iets anders leuks verzinnen om te doen, naar een volwassene toe gaan, .....
Soms barst de vulkaan toch uit, wat kunnen we dan doen?: Bijvoorbeeld: grote wolken in je mond blazen 3x heel hard de vulkaan uit, je bedenkt je dat er een groot ijsblok in je buik zit, die dooft de vulkaan, ......
