Soms kun je nog wat leren door te luisteren naar het mensje tegenover je aan tafel. Het jongetje van tien jaar heeft een reeks diagnoses opgeplakt gekregen in de afgelopen jaren. Druk, anders dan anderen en extreme angsten, waardoor hij naar het speciaal onderwijs gaat. Op school loopt dat best goed, maar thuis, buiten in de speeltuin werkt het niet altijd even soepel. Hij rent wat houterig, kijkt de anderen met een scheef oog aan en snapt grapjes niet zo snel. De anderen lachen, maken een opmerking. Hij maakt zich kwaad, maat het lukt hem om zich te beheersen. Hij zegt: "ik vind het zo niet leuk, kunnen we ook samen een ander spel doen? Ik heb Jeu de boules bij me." De andere kinderen houden hun mond, ze kennen Jeu de boules niet, en knikken. "We doen graag mee."
Ik praat later met hem over het spelen in de speeltuin, hij zegt: "ach, sommige kinderen zijn zure appels, en wat ben ik?" Ik weet het niet zo goed, "een Jonagold?" Hij begint te lachen, "nee hoor, ik ben een banaan, maar we zijn allemaal fruit!"
